2020 – Het einde

Zo, er zit weer een jaar op en wat voor een jaar was het zeg. Er zou zoveel gebeuren, maar uiteindelijk is er heel weinig gebeurt. Naja, eigenlijk is er heel veel gebeurd. De fucking planeet lag stil. We konden nergens meer heen, niemand kon ergens meer heen. Waardoor kwam dat allemaal…

Het begon ergens in december 2019 in Wuhan, China. Iemand had zijn of haar vleermuis niet goed bereidt en voordat we het wisten zaten we in een globale pandemie. Nu we daar alweer ongeveer een jaar inzitten wordt het tijd om te relativeren. Nou is dat niet mijn sterkste punt, dus doen we dat ook maar niet.

Het wordt tijd dat dit virus wordt uitgeroeid en dat we eindelijk weer terug naar normaal kunnen. Terug naar een tijd waar we onbezorgd in de zon op een terras onder het genot van een (non) alcoholische versnapering. Terug naar een tijd waarbij we gewoon normaal kunnen reizen, zonder in quarantaine te moeten. Terug naar een tijd, waar de winkelstraten weer gezellig druk zijn en men koopt wat ze willen. Fuck, gewoon terug naar een tijd waarbij je elkaar ken omhelzen of knuffelen, zonder daarbij rekening te moeten houden of je iemand ziek kan maken.

Ah fuck it all, 2020 was een oke jaar. Veel gebeurd, maar ook veel gelaten op persoonlijk gebied. Hier gaan we niet verder op in, because there’s no need for some personal shit. We gaan gewoon genieten en knallen, 2021. Het wordt een nieuw en bijzonder jaar, waarbij we hopelijk teruggaan naar het oude normaal.

Ja, ik ben er klaar mee. Fuck corona, maar we houden ons zoveel mogelijk aan de regels. Des te eerder we er hopelijk weer klaar mee zijn.

Peace

Het plezier/genot

Sommige mensen maken van een mug een olifant. Zelf ben ik niet zo. Ik zie eerder het plezier in elk klein dingetje. Het genot. Fuck. Het is nou eenmaal wat het is. We kunnen er lang en breed, kort en smal over gaan praten. Maar dat heb juist helemaal geen nut. Wat vind je er nou van dat het leven gaat zoals het gaat. Kijk je kan er veel van vinden, je kan er chagrijnig door worden. Je kan er ook van genieten. Ik ga het liefste voor het 2e.

Ik heb er zelf geen zin in om me druk te maken over van alles terwijl juist dat niet nodig is. Ik zie liever de positieve dingen. Ik kan lullen als brugman, maar ik kan ook die ene gast in de hoek zijn die niks zegt. Toch zoek ik wel een tussenweg. Hierdoor ben ik ook in mijn werk gerold. You can call me Al. Ik doe me ding, ik lul met de klanten over van alles en nog wat. Maar als ik prive ben, dan ben ik een ander mens. Dan ben ik stil, maar geniet ik van de kleine dingetjes.

De kleine dingetjes zoals het samen koken, samen tv kijken (en dan niet Netflix&Chill). Lekker me gedachte op 0 zetten door te gamen. Soms met muziek op me kop, maar vaak zonder ook maar iets. Muziek is wel een rode draad door me leven. Zelf ooit wat geprobeerd, maar ik ben alles behalve muzikaal. Zingen kan ik niet, echt niet. Ook al zou ik het wel graag willen haha. Maar sommige mensen zijn daar niet voor gemaakt.

Ach ja, dit was weer een hersenspinsel, een lulverhaal, een blog van de ondergetekende. Noem me Bruce.

De zonnestralen

Het moment van de zomer is daar dan eindelijk. Nadat we eerst nog een paar fikse buien op onze kop hadden gehad, doet de zon nu eindelijk zijn intrede. Warme zonnestralen, tijd om een kleurtje te krijgen. Op naar de zomer. Daar aan of op het water met een pilsje, wijntje of een cocktail. Het mag weer.

Fuck, na al die koude dagen met regen, sneeuw en hagel. We hebben het wel verdiend. Nu zit ik al voor 9 uur heerlijk in het zonnetje. Het is blafheet, maar dat hoort er ook bij.

Men is vrolijker, men is wat socialer. Ik merk het veelal in de retail, men is wat losser, men is wat makkelijker. Wat de zonnestralen wel niet met zich meebrengen.

Om af te sluiten met een quote uit een song. The summer’s a natural afrodisiac.

Ik geniet nog even van de zon.

Bruce

De momenten

Eens in de zoveel tijd vloeit er weer eens een blog uit me gedachtes. Dit is weer eens zo’n moment. Terugdenkend aan de momenten die je vroeger beleefde, terugkijkend naar de good old days. Jeez, wat klink ik nu oud zeg. De laatste tijd wordt er steeds meer gezeurd, gezucht en langzaamaan wordt het steeds vermoeiender. Zo kwam laatst de bond tegen het vloeken in het nieuws, omdat bij de ‘luizenmoeder’ het woord, jezus, wordt gebruikt.

Maar zeg nou eens zelf, wie gebruikt het woord nou niet? Wellicht alleen de zwartekousen inwoners. Het is geen vloek, het wordt ook niet als dusdanig gebruikt. Tere zieltjes, ach jezus. Men moet eens opgroeien, niet zoveel problemen zoeken en maken. Fuck, voordat je het weet mag je niks meer. Het wordt nu al steeds minder. Je moet echt uitkijken wat je zegt/typt. Voor je het weet heb je hier alweer iemand mee beledigd.

Dit is echter niet het moment, de tijd of de plaats om het daarover te hebben. Ik moest het alleen wel even kwijt.

Dit was het weer voor nu…

Bruce

Sneeuw en de rompslomp eromheen

Het is weer Januari-Februari geworden, de periode van sneeuw, ijzel en een frisse wind. De afgelopen week was het weer raak, er worden wat sneeuwvlokjes verwacht en men gaat helemaal los. Het treinverkeer ligt plat, Schiphol cancelled vluchten en op de weg is het niet veel beter. Fuck.

Puntje bij paaltje, valt er helemaal niks maar het land is in rep en roer. Elk jaar hebben we hetzelfde riedeltje en elk jaar is het voor niks. Kunnen we die code toverballen niet gewoon afschaffen en alleen een rode kleur houden, voor als het ECHT maar dan ook echt bar en boos gaat worden?

Kijk naar Amerika, temperaturen van -23 tot -30. Dan mag je code rood afgeven, maar niet bij een mogelijk sneeuwbuitje van 1-2cm gelijk code geel, oranje uitroepen. Iedereen raakt in paniek om niets. We zijn zo langzamerhand een beetje een mietjescultuur te creeëren. Komop zeg, als het wat frisser is, dan trek je wat warms aan.

Ik moest hierover even ramblen, dus bij deze heb ik dat gedaan. B is out, later.

Random

Vandaag is het weer zover. Het is weer tijd voor een verhaal, een random gedachtespinsel. Het is die ene helft van The Workingmen, dus niet die andere. Gedachtespinsels rulen de wereld. Een lang verhaal, een kort verhaal.

Who really gives a fuck. Ik typ ook maar wat, Spotify staat aan en we hebben een klassieker in de oren, Radar Love. Ik geniet van de kleine dingetjes, de bepaalde plannen, de abstracte dingen. Fuck. Soms voel ik me een beetje different, maar over het algemeen voel ik me gewoon als Bruce. Het aparte geval met een kleine handleiding. Ach.

We zijn nou eenmaal wie we zijn en we doen wat we doen. Filosofisch gelul, meh, niet echt. Ben zelf niet zo van het zweverige gedoe. Het doet me gewoon niet zoveel, ook al zijn er schijnbaar genoeg mensen die het boeit. Dat is ook helemaal prima, ieder z’n ding, het is alleen niet het mijne. Net zoiets als mensen wijzen op grammaticale fouten (ja, die zitten hier gerust in). Allemaal prima, maar hou het maar voor jezelf. Probeer ook niet je geloof te verkopen aan de deur of ergens op straat, want ik vind het allemaal prima als je gelooft, maar daar hoef je mij niet mee lastig te vallen. Persoonlijk, om een quote uit het verleden erbij te halen.

Ik geloof, in een grote spin met een handtas.

Cru? Wellicht. Maar the point being, val andere niet lastig met dingen waar jij van overtuigd bent. Het is allemaal wel prima, maar het is prima voor jou en dat hoeft niet te zeggen dat het prima voor een aar is. Ieder heb z’n ding en laat een ieder in z’n waarde.

Mocht dit je boeien of interesseren, prima en laat het dan op je inwerken, indien niet, ook prima.

Dit was een gedachtespinsel, een random slip of the mind.

I’m out, I’m gone.

With love, B

Oude vibes, gouden tijden

Vandaag weer een verhaal uit de losse pols. Een mooi geschreven ding met meerdere verhaallijnen. De oude vibes komen namelijk weer terug. Vroeger was vroeger maar vandaag is net als vroeger. Het leven is goud, het leven is goed, soms een beetje kut maar goed. Dat is zeiken om het zeiken en zeuren om dingen waar je niks aan ken doen. Fuck. Dit verschijnt in me kop, ik pak me tel en begin met typen. Soms is het niks, soms is het wel wat. Ach, wat weet ik er nou van. Ik doe dit om me energie te droppen, om wellicht iets op papier te droppen. Ik ben geen prater, ook nooit geweest.

Ik doe gewoon wat ik doe en als het niet bevalt, naja dan bevalt het niet. Simpeler kan ik het niet maken, moeilijker wel, maar daar heb ik simpelweg geen zin in. Het leven is soms vrij makkelijk en duidelijk. Het leven volgt een voorgeprogrameerde weg, hoe erg we ook willen denken dat we de keuzes zelf maken. Toch heb ik het vermoeden dat alles al vooraf is vastgelegd, in de tijd van dat je zelf nog een zaadje was. Want zeg nou zelf, sommige dingen lijken nog zo random, maar er zit een idee achter. Je handelt naar je gedachte maar je gedachte handelt naar de gebeurtenis. Soms een beetje awkward, maar so be it. Deze blog ook, ik denk, echt, serieus waar, dat ik dit zelf bedenk. Al lijkt het me wel heel makkelijk af te gaan, ik typ wat zonder te denken. Hetgeen wat in me kop opkomt is wat ik typ. It ain’t random. Tenminste zo komt het op mij over.

Mind is blown en ik meld me af.

Rood

Hierbij een verhaal, of naja, eigenlijk een blog. Over die ene lijn, die rode lijn. Die iedereen in zijn of haar leven heeft. Bij mij heeft die rode lijn als aftakkingen muziek, voetbal en schoenen. Iedereen heeft zijn dingen en dit zijn mijn aftakkingen. Ik kan ervan genieten, ik kan ermee door het leven gaan.

Muziek, die ene rode lijn die bijna iedereen heeft. Je staat ermee op en je gaat ermee slapen. Deze levensweg is er bij mij van jongs af aan al in geramd. Elke dag stond er muziek op, vaak de radio, maar af en toe een cd. Vaak was het wel iets in de rock-sferen, bijvoorbeeld een Pink Floyd, Oasis, Bryan Adams, Bruce Springsteen. Deze muzieksmaak komt ook nogsteeds terug in mijn leven. Echter kwam ik rond mijn 8e/9e verjaardag in aanraking met een andere rocksoort, namelijk rockhop. Run DMC x Aerosmith, Linkin Park, Limp Bizkit en dat soort smaken qua muziek. Ik begon mezelf wat meer te verdiepen in de urban kant van de muziekscene, toen kwamen oa Eminem, Dr. Dre, Run DMC en wat later ook Timbaland e.d. op mijn pad. Ik begon me iets te distantieren van de muzieksmaak van me pa. Die was er niet heel blij mee, maar accepteerde het wel. Zelf kwam ik, toen vond ik dat tenminste, met het geniale idee om zelf muziek te maken. Zingen kon ik niet (en nogsteeds niet), dus waagde ik de stap naar het rappen.

https://youtu.be/qc3tqxwTStA

Maar dat was niet echt een groot succes. Geprobeerd, mislukt. Dus door naar het volgende, school was ook niet echt een succes en in het voetbal verloor ik het plezier. Dan maar werken, maar goed, waar? Overal een beetje gesnoept maar er toen achter gekomen dat verkopen (en dan in het specifiek, schoenen) toch wel echt mijn ding is. Ik heb er plezier in, ik ga met een lach naar het werk. Fuck, soms voelt het gewoon zo fijn. Ondertussen ben ik alweer 6 jaar bij dezelfde winkel aan de gang en nogsteeds heb ik het naar me zin. Ik heb even mijn draai moeten vinden in het leven, maar eindelijk, is die draai gevonden. Ik sta goed in het leven, vrolijk en met beide voeten op de grond.

Vanavond begint het Champions League avontuur van Ajax weer, die magische hymne. Het werd weer tijd dat die in Amsterdam te horen was. Zelf zit ik met energie voor de buis in de 1e helft en sta ik de 2e helft op het trainingsveld.

Tot de volgende keer, wanneer die is, dat zie ik wel.

Bruce

Een verhaal, een gesprek, een monoloog. Welkom in een gedachte.

Het begon met een winderige ochtend, de zon brak langzaam door. Heel langzaam, maar het licht was ietwat verblindend. Het werd tijd voor een zonnebril of een cap. Gekozen voor de fitted. Hup, cap op de kop en de zonnebril in de tas, op naar het werk. Dit keer wachtte het OV op me, tijden lang heb ik erop lopen zeiken en zeuren. Maar vandaag de dag, verloopt alles soepeltjes. Geen vertragingen en een perfecte overstap, mag ook gezegd worden.

Met de langzaamaan wakker wordende kop, slaap uit de ogen wrijvend, beginnen we aan de reis. Muziek in de oren en genieten. Na de afgelopen weken van bloedhitte, zitten we opeens in een wat lager temperatuurgebied. Geen probleem, nogsteeds is het blôtebienetoid. De korte broek is aan, de slippers volgen daarbij standaard. Het genot, de zon (en de wind) op je benen voelen. We gaan zoals we gaan. Motivatie is weer op en top, soms een beetje over de top. Ach, het hoort erbij.

De klanten vandaag bennen vrolijk, je ziet iedereen lachen, geen chagerijnige koppen vandaag. Hebben we geen zin an, nee we bennen vrolijk en genieten van het leven. Het werk hoort erbij, maar als je weet wat je wil en je doet wat je moet. Dan is het leven gewoon goed.

Geen gekke dingen, geen rare acties, geen vreemde momenten. Fuck, het leven is goed. We gaan door en door, het lijkt wel een loopband, maar dan niet eentonig. Een heuvelige loop, ja, het leven is weer waar het is. De oude vibe komt weer terug, precies zoals het was, back in the day. Op het moment dat we aan deze blog begonnen. Door fases gegaan, het leven ontmoet en dat doet goed. Het lijkt zoetsappig, maar soms door diepe dalen gegaan, door grote hoogtes gegaan. Maar ondertussen gesetteled. Het leven verloopt vooralsnog voorspoedig. We gaan door, het leven is daar. We bennen onderweg naar de finishlijn, geen idee waar die zich bevindt. Maar de zoektocht daarnaar vordert gestaag.

Voor nu verlaat ik de blog weer en ik verschijn wanneer ik verschijn. Het zou zomaar een kunststukkie van Hans Klok (die blonde) kunnen zijn. Verdwijn hier en verschijn daar.

Zeumer

Het is weer zomer. Heerlijk, die tijd van het jaar. Ongegeneerd op een terrasje, mooi zitten, dom koiken. Er is altijd wel wat te zien, soms loopt er iemand voorbij in zijn of haar winterjas met shawl. Soms zie je gewoon iemand in de blote bast rondlopen.

De tijd van de zomer, zo heerlijk. Genieten en bruinbakken. Ongeveer elke avond staat er wel ergens een barbeque aan. Het weer wilt echter dat we doorslaan in alles, een graadje of 34 en dat op dagelijkse basis, in Nederland.

Je zou bijna denken dat Al Gore toch gelijk had met z’n global warming. Not that I’m complaining, tenminste niet op een constante basis. Want ja, we bennen toch Nederlanders en we houden van klagen. Er mag van mij wel wat nattigheid vallen uit de lucht, graag wel voordat de mussen van ‘t dak vallen. Anders moet ik daar weer mee omgaan, een kat en musjes.

Maar we dwalen een beetje af, het belangrijkste van dit alles is dat we, als mens zijnde (of als Alien, mag ook), de kleine beetjes van het leven moeten gaan appreciëren. Geniet ervan, doe het wel met mate. Maar ga alsjeblieft niet klagen op een constante basis, maakt het leven er niet mooier op.

Soms gaan dingen wel zoals ze gaan, maar vaak kan je er zelf wel anders mee omgaan. Het lijkt een beetje zweverig, I agree. Al is het dat totaal niet, het gaat om je mindset. Het glas ken halfvol of halfleeg zijn, het is net hoe je het ziet. Je mindset beslist een heleboel in het leven, maar probeer het om te draaien, jij beslist in het leven over je mindset.

On a sidenote, tegenwoordig doen we ook wat op Insta, niet onder de gebruikelijke naam, maar onder de naam @polderogen.

Voor nu ben ik klaar, ik meld me als ik me meld.

Bruce